Eindelijk.

Lieve kleine Amy,

Eindelijk ben je daar dan..
Geboren op 12 januari 2017 om 15:25 uur. Na een best wel snelle bevalling van ongeveer 6 uurtjes.

In de 38ste week van mijn zwangerschap begon ik jou een stuk minder te voelen dan normaal.
Je schopte minder en minder hard. Want ja, af en toe was je echt aan het kickboxen tegen mijn Bh beugel.
Daardoor zaten mama en oma in de laatste week elke dag in het ziekenhuis aan de CTG om te kijken of het nog wel goed met jou ging.
Oma en ik waren er niet gerust op. Ook met mama ging het niet zo goed.
Midden in de zwangerschap merkte ik dat het psychisch niet zo goed ging. Na heel veel praten met dokters, voorzorg verpleegkundige, verloskundige, gynaecoloog, psycholoog en een psychiater werd er uiteindelijk gezegd dat ik depressief was.
Daarvoor moest ik medicijnen slikken. Beetje bij beetje ging het beter.
Tegelijkertijd kreeg ik bekkeninstabiliteit en moest ik de ziekte wet in. Ik kon nog amper lopen en zelfs zitten en liggen deed pijn. Ik zat eigenlijk aan huis gekluisterd. Alles deed pijn. Gelukkig was oma er om mij zoveel mogelijk te helpen. Oma deed zelfs mijn sokken en schoenen bij mij aan..
Eerlijk gezegd had ik echt geen fijne zwangerschap. Ik zei dan ook dat ik na jou nooit meer kinderen wilde haha..

- Even een onderbreking van het schrijven, je wordt wakker met een lachend en vrolijk gezichtje en wilt heel graag een flesje :)

Na wat aandringen werd er gelukkig een inleiding gepland.

Op 11 januari 2017 moest ik me om 19:30 uur melden om een ballon katheter te laten plaatsen. Oma ging met mij mee. (Dat ballonnetje moest er voor gaan zorgen dat mijn lichaam klaar zou worden gemaakt om te bevallen.)

Toen ik mij dus om 19:30 uur samen met oma meldde, zag de verloskundige dat mijn lichaam totaal nog niet klaar was om te gaan bevallen.
Even goed plaatste zij het ballonnetje. (Wat een verschrikking was dat!) Maar wel met de woorden dat de kans erg klein was dat ik de volgende dag van jou zou gaan bevallen.
Dat was best een teleurstelling.

Op 12 januari 2017 moest ik mij samen met oma om 07:00 uur weer in het ziekenhuis melden om te kijken of het ballonnetje zijn werk had gedaan.
Oma en ik gingen gingen naar het ziekenhuis met de gedachte dat we over 2 uur weer thuis zouden zijn omdat mijn lichaam er nog niet klaar voor zou zijn.
Aangekomen in het ziekenhuis bleek ik toch 2 cm ontsluiting te hebben!! Dat betekende dat mijn vliezen gebroken konden worden en de bevalling dus gestart werd.

Wat een opluchting en wat waren oma en ik verrast! Dat hadden we niet aan zien komen.
Om 7:30 uur werden mijn vliezen gebroken. Wat een gek gevoel was dat. Mijn reactie daarop had eigenlijk gefilmd moeten worden!
Omdat er zoveel vocht in mijn handen zat duurde het even voor het infuus was aangesloten. Bij de 2e poging waren om 08:45 uur de weeen opwekkers gestart.

Rond 9:30 uur begonnen de weeen en om 10:30 uur had ik 3 cm ontsluiting. Toen werden de weeen heel heftig en kwamen ze maar achter elkaar zonder enige pauzes. Daarom had ik om de ruggen prik gevraagd en gelukkig was er gelijk een plaatste vrij. Om 11:00 uur kreeg ik de ruggenprik en om 12:00 uur was hij helemaal ingewerkt. Wat een heerlijk gevoel was dat zeg... Ik had nog wat kunnen eten en ik kon me heel goed ontspannen. Opa Henk was zelfs nog even langsgekomen om koffie met oma en mama te drinken.

Om 13:45 uur had ik 8/9 cm ontsluiting. WAT!? Riepen oma en ik tegelijk. Zo snel?
Vanaf 14:00 uur kreeg ik persdrang. Helaas geloofde de assistente dat niet. Het werd zo heftig dat ik toch een paar keer op de bel had gedrukt en flink had aangedrongen dat de verloskundige wel moest kijken of ik al 10 cm ontsluiting had. Dus (pas) om 15:15 uur keek de verloskundige en ja hoor, Sanne had gelijk! 10 cm ontsluiting dus persen maar!

Dat ging super snel en na 10 minuten was jij daar! Er werd ineens een klein, glibberig mensje op mijn buik gelegd. Zo gek en zo bijzonder.
Je huilde maar heel kort en je niesde al na 10 minuten. Zo schattig! Mama en oma waren gelijk verliefd..

Ik moest nog wel gehecht worden maar dat was zo gebeurd. Helaas had de verloskundige zich niet goed ingelezen en liet ze mij nog zo een 3 kwartier in de beensteunen liggen. Dat is super slecht geweest en daardoor heb ik jou de eerste week nauwelijks kunnen verzorgen omdat ik niks kon.

Omdat mama medicijnen slikte en zoveel pijn had moesten jij en ik nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven.

Inmiddels ben je 6 weken en gaat alles heel goed. Je bent heel tevreden en huilt bijna nooit. Vanaf dat je precies een maand was slaap je al door. Je begint nu ook al heel vrolijk te zijn en veel te lachen! Je vindt het net zoals mama heerlijk om te knuffelen. En waar mensen mij van te voren voor "gewaarschuwd" hadden, beperk je mij helemaal niet in me doen en laten, ik neem jou gewoon overal mee naar toe. Mijn jeugd is totaal niet "verpest". Je hebt mij zoveel meer liefde en vreugde in mijn leven gegeven en door jou is de band van oma en mij nog veel sterker geworden dan dat het al was. Alleen jammer dat er zoveel mensen zijn die ons in de steek hebben gelaten. Zelfs mensen waarvan je het nooit zou verwachten, mensen die ik al jaren kon en ik zoveel mee gedeeld had. Door hun heb ik een muur om me heen gebouwd waar ik elke dag om kan huilen en waar ik elke dag aan denk. Ik hield van hun en nog steeds. Maar het is beter dat er geen contact meer is, ik heb van jullie geleerd. Jullie verdiende mijn liefde niet.

Ik ben veranderd van een naïeve tiener naar een volwassen, verstandige moeder. Deze zwangerschap heeft mij goed gedaan.

Mama zal jou nooit in de steek laten lief meisje. Ik zal je alle liefde geven die ik in me heb en ik zal je altijd beschermen. Jij wordt groot met de liefde van mama, oma en opa Henk. Meer hebben wij niet nodig! <3

Mama houdt van jou!

Zondag 26 februari 2017.