Haat aan het consultatie bureau
Er is mij altijd wel gezegd dat ik het consultatie bureau niet te serieus moet nemen en dat ze altijd wel wat te klagen hebben.
Maar dat ze mij nu zo onzeker maken zodat ik echt aan mezelf begin te twijfelen, vindt ik wel kwalijk.
Amy had al vanaf dat ze in mijn buik zat een klein hoofdje.
Ook na haar geboorte werd haar hoofdje ‘te klein’ genoemd.
Alleen maar omdat de metingen van haar hoofdje niet op de gemiddelde lijn van de curve zouden zitten.
Ook haar gewicht zat altijd iets onder het gemiddelde, maar gisteren met de 14 maanden controle was het lijntje zodanig gedaald dat ik een hele overhoring kreeg.
Wat eet ze? Wanneer eet ze? Hoeveel eet ze? Etc etc. Maar er werd wel geklaagd dat ik Amy nog 2 flessen per dag geef. Dat was weer teveel. Snap jij hem?
Net als haar gewicht was ook weer het lijntje van Amy haar hoofdje gedaald.
Met de 11 maanden controle had het consultatie bureau Amy doorgestuurd naar het ziekenhuis. Puur om de arts even naar haar hoofd te laten kijken.
Voor dat bezoekje van waarscheinlijk 10 minuten zou ik wel een pittig factuurtje krijgen, wat niet vergoed zou worden.
Naar mijn mening is er helemaal niks aan de hand dus had ik na goed nadenken besloten de afspraak af te zeggen. Ik dacht; als het over een jaar nog zorgelijker is, kan ik altijd nog een afspraak maken.
Daardoor kreeg ik nu natuurlijk op mijn kop.
‘Het is niet verstandig, straks denk ik over een paar jaar; had ik toen maar wel gegaan en het kon nooit kwaad’ zei de jeugd verpleegkundige van het consultatie bureau.
Ook zou ik Amy moeten ‘volproppen’. Dat is wat ze letterlijk zei.
Toen verloor ik mijn geduld en zei haar dat ze zichzelf maar even lekker moet volproppen maar dat ik dat niet bij MIJN kind ga doen. Wat denkt ze wel niet? ‘Ik leer een kind van 19 even de les met haar kind?’ Nou dat dacht ik niet.
Ik weet wat goed is voor mijn kind en laat dat zeker niet bepalen door ‘een gemiddelde lijntjes freak’.
Amy eet super goed en ontwikkeld zich hartstikke snel.
Van praten/babbelen tot bijna lopen. Ook is ze echt niet achterlijk, ze heeft alles zo door.
Niks om je zorgen over te maken dus. (wat symptomen zouden kunnen zijn van te weinig zuurstof in de hersenen door een te klein hoofdje).
Haar fontanel is netjes dichtgegroeid en als ik naar andere kindjes van haar leeftijd kijk zie ik geen verschil qua hoofd omvang.
En ja, haar gewicht. Weetje, elk kind groeit anders.
Amy heeft de bouw van haar vader. Lang en slank, dus ook daar maak ik me geen zorgen over.
Het is gewoon de manier hoe ze je onzeker maken en naar beneden halen. Bah.
Maar, ik ben er van overtuigd dat er niks mis met mijn meisje is.
donderdag 8 maart 2018
zondag 24 december 2017
2017
Het is een veelbewogen jaar geweest.
Ik ben gewoon moeder geworden. Hoe bizar is dat?
Ondanks dat ik een tienermoeder ben, voelt dat niet zo.
Als je je verantwoordlijkheid goed neemt vindt ik niet dat er een leeftijd gebonden zit aan het moederschap.
Amy is wel echt een zoet kind.
Ze is nu haar eigen wil aan het creëren en soms is dat moeilijk maar ook heel leuk.
Verder heb ik echt niks te klagen.
Ze slaapt heel goed en het is nog steeds een klein vreetzakkie.
Ze vindt echt alles lekker.
Amy wordt ook flink verwend door opa en oma. Maar daar zijn ze ook voor :)
Toch mis ik dat kleine lieve baby'tje wel.
Soms zo erg dat ik wel is zeg dat het alweer begint te kriebelen.
Een broertje of zusje voor Amy zou toch geweldig zijn?
Tussen mij en mijn zusje zit 7 jaar verschil en dat vindt ik veel te groot.
Maaaar, don't worries. Ik blijf verstandig hoor.
Volgend jaar eerst een eigen huisje en dan zien we wel weer verder.
Na een jaar medicijnen, psychiaters en dipjes gaat het nu beter met me.
Ik ben zelfstandig gestopt met de anti-depressiva. De dipjes zijn een stuk minder en ik hoop begin 2018 het hoofdstuk psychiater af te sluiten.
Het afgelopen jaar heb ik echt geleerd dat je er helemaal alleen voor staat.
Op mijn moeder en Jessica na heeft iedereen mij laten vallen.
Ja, mensen zeggen er voor je te zullen zijn. Maar uiteindelijk hoor of zie je niemand.
Daarom heb ik een muur om me heen gebouwd die niet snel te doorbreken is. En zelf vind ik dat ook niet leuk. Vooral niet wanneer je je voor iemand open wil stellen.
Ik probeer er aan te werken maar dat is niet zo makkelijk.
Maar goed, bloggen is voor mij een uitlaat klep.
En dan ben ik ook blij om te zien dat mijn blogs goed gelezen worden.
De blog over VoorZorg is maar liefst 745 keer gelezen!
VoorZorg < voor degene die hem nog niet heeft gelezen.
Jessica blijft nog gezellig een jaartje bij ons.
Niet omdat het nodig of moet maar omdat ik dat fijn vindt.
2018, je bent welkom.
¥ Happy New Year ¥
Ik ben gewoon moeder geworden. Hoe bizar is dat?
Ondanks dat ik een tienermoeder ben, voelt dat niet zo.
Als je je verantwoordlijkheid goed neemt vindt ik niet dat er een leeftijd gebonden zit aan het moederschap.
Amy is wel echt een zoet kind.
Ze is nu haar eigen wil aan het creëren en soms is dat moeilijk maar ook heel leuk.
Verder heb ik echt niks te klagen.
Ze slaapt heel goed en het is nog steeds een klein vreetzakkie.
Ze vindt echt alles lekker.
Amy wordt ook flink verwend door opa en oma. Maar daar zijn ze ook voor :)
Toch mis ik dat kleine lieve baby'tje wel.
Soms zo erg dat ik wel is zeg dat het alweer begint te kriebelen.
Een broertje of zusje voor Amy zou toch geweldig zijn?
Tussen mij en mijn zusje zit 7 jaar verschil en dat vindt ik veel te groot.
Maaaar, don't worries. Ik blijf verstandig hoor.
Volgend jaar eerst een eigen huisje en dan zien we wel weer verder.
Na een jaar medicijnen, psychiaters en dipjes gaat het nu beter met me.
Ik ben zelfstandig gestopt met de anti-depressiva. De dipjes zijn een stuk minder en ik hoop begin 2018 het hoofdstuk psychiater af te sluiten.
Het afgelopen jaar heb ik echt geleerd dat je er helemaal alleen voor staat.
Op mijn moeder en Jessica na heeft iedereen mij laten vallen.
Ja, mensen zeggen er voor je te zullen zijn. Maar uiteindelijk hoor of zie je niemand.
Daarom heb ik een muur om me heen gebouwd die niet snel te doorbreken is. En zelf vind ik dat ook niet leuk. Vooral niet wanneer je je voor iemand open wil stellen.
Ik probeer er aan te werken maar dat is niet zo makkelijk.
Maar goed, bloggen is voor mij een uitlaat klep.
En dan ben ik ook blij om te zien dat mijn blogs goed gelezen worden.
De blog over VoorZorg is maar liefst 745 keer gelezen!
VoorZorg < voor degene die hem nog niet heeft gelezen.
Jessica blijft nog gezellig een jaartje bij ons.
Niet omdat het nodig of moet maar omdat ik dat fijn vindt.
2018, je bent welkom.
¥ Happy New Year ¥
zaterdag 14 oktober 2017
It's not always perfect
Lieve Amy,
Het is vandaag zaterdag 14 oktober 2017 en je bent alweer 9 maanden oud.
Je hebt tegenwoordig al je eigen "wil" en dat is niet altijd even makkelijk. Maar als ik dan naar dat o zo lieve mooie en vrolijke gezichtje van jou kijk, maakt dat mij altijd weer aan het lachen!
Je hebt al een paar keer oma en mama gezegd. Nog niet helemaal bewust maar dat komt vanzelf.
Oma en mama zijn druk met je aan het oefenen, zodat je met je 1ste verjaardag 'hiep hiep hoera' kent met je armen in de lucht.
Beetje bij beetje lukt het steeds beter.
In kruipen heb je nog niet zoveel zin, maar wie weet sla je dat wel over want staan vindt je geweldig en gaat je heel goed af.
Eten doe je als de beste en als je de kans krijgt grijp je het eten van andermans bord af.
Ik kan gelijk aan je merken als je moe bent want dan ga je mama de hele tijd knuffelen. Heerlijk vindt ik dat.
Huilen doe je nog steeds bijna niet, miepen daar in tegen kan je als een van de beste. Helemaal als je je zin niet krijgt. Bij oma doe je tegenwoordig ook gewoon wat je zelf wil. Wil Amy niet slapen? Gaat Amy niet slapen. Ook als het gewoon bedjes tijd is. Dat is soms voor oma ook best zwaar. En is ook niet leuk voor mama als ik weet dat je hysterisch aan het doen bent maar mama wel moet werken.
Maar verder heb ik echt niks te klagen hoor!
Ook de nachten slaap je nog heerlijk door van kwart voor 8 in de avond tot zeker 9 uur in de ochtend. Zeker 1/2 keer in de week slaap je ook uit tot 10 uur/ half 11. Wat wil een moeder nog meer?
Mama heeft het op dit moment zwaar. Mensen kunnen tegenwoordig zo hard zijn tegen elkaar. Ik ben ook hard maar op een andere manier. Ik zou mensen nooit zo kunnen laten vallen zo als dat ze bij mij en oma hebben gedaan.
Er zijn nog genoeg mensen bij wie ik mijn hart kan luchten, maar zijn ze te vertrouwen? Gaan ze me niet laten vallen?
Ik ben zo beschadigd dat ik niemand meer vertrouw. En dat doet pijn want ik kan er niks aan doen.
Daardoor voel ik me heel vaak heel erg alleen. Vooral s'avonds wanneer jij heel lief in je bedje ligt te slapen.
Soms wordt het mij allemaal teveel. Gelukkig kan ik dit soort dingen goed van me af schrijven.
Ik ben een maand geleden weer wat geminderd met mijn medicijnen maar nu het even minder gaat moet ik echt me best doen om dat niet weer op te geven.
Maar goed, opgeven is geen optie dus we gaan weer door!
Jij tovert altijd wel een lach op mijn gezicht ondanks de tranen die ook aanwezig zijn.
Je mag nooit denken dat ik niet blij met jou ben lieve Amy. Want jij bent alles wat ik nodig heb.
Met jou lieve lachje ben ik echt zo gelukkig.
Mama is al druk bezig met voorbereidingen voor jouw 1ste verjaardag. Ik kan niet wachten!
Ik hou van jou tot te maan en weer terug. Mijn lieve fullmoon baby.
Liefs, mama
Het is vandaag zaterdag 14 oktober 2017 en je bent alweer 9 maanden oud.
Je hebt tegenwoordig al je eigen "wil" en dat is niet altijd even makkelijk. Maar als ik dan naar dat o zo lieve mooie en vrolijke gezichtje van jou kijk, maakt dat mij altijd weer aan het lachen!
Je hebt al een paar keer oma en mama gezegd. Nog niet helemaal bewust maar dat komt vanzelf.
Oma en mama zijn druk met je aan het oefenen, zodat je met je 1ste verjaardag 'hiep hiep hoera' kent met je armen in de lucht.
Beetje bij beetje lukt het steeds beter.
In kruipen heb je nog niet zoveel zin, maar wie weet sla je dat wel over want staan vindt je geweldig en gaat je heel goed af.
Eten doe je als de beste en als je de kans krijgt grijp je het eten van andermans bord af.
Ik kan gelijk aan je merken als je moe bent want dan ga je mama de hele tijd knuffelen. Heerlijk vindt ik dat.
Huilen doe je nog steeds bijna niet, miepen daar in tegen kan je als een van de beste. Helemaal als je je zin niet krijgt. Bij oma doe je tegenwoordig ook gewoon wat je zelf wil. Wil Amy niet slapen? Gaat Amy niet slapen. Ook als het gewoon bedjes tijd is. Dat is soms voor oma ook best zwaar. En is ook niet leuk voor mama als ik weet dat je hysterisch aan het doen bent maar mama wel moet werken.
Maar verder heb ik echt niks te klagen hoor!
Ook de nachten slaap je nog heerlijk door van kwart voor 8 in de avond tot zeker 9 uur in de ochtend. Zeker 1/2 keer in de week slaap je ook uit tot 10 uur/ half 11. Wat wil een moeder nog meer?
Mama heeft het op dit moment zwaar. Mensen kunnen tegenwoordig zo hard zijn tegen elkaar. Ik ben ook hard maar op een andere manier. Ik zou mensen nooit zo kunnen laten vallen zo als dat ze bij mij en oma hebben gedaan.
Er zijn nog genoeg mensen bij wie ik mijn hart kan luchten, maar zijn ze te vertrouwen? Gaan ze me niet laten vallen?
Ik ben zo beschadigd dat ik niemand meer vertrouw. En dat doet pijn want ik kan er niks aan doen.
Daardoor voel ik me heel vaak heel erg alleen. Vooral s'avonds wanneer jij heel lief in je bedje ligt te slapen.
Soms wordt het mij allemaal teveel. Gelukkig kan ik dit soort dingen goed van me af schrijven.
Ik ben een maand geleden weer wat geminderd met mijn medicijnen maar nu het even minder gaat moet ik echt me best doen om dat niet weer op te geven.
Maar goed, opgeven is geen optie dus we gaan weer door!
Jij tovert altijd wel een lach op mijn gezicht ondanks de tranen die ook aanwezig zijn.
Je mag nooit denken dat ik niet blij met jou ben lieve Amy. Want jij bent alles wat ik nodig heb.
Met jou lieve lachje ben ik echt zo gelukkig.
Mama is al druk bezig met voorbereidingen voor jouw 1ste verjaardag. Ik kan niet wachten!
Ik hou van jou tot te maan en weer terug. Mijn lieve fullmoon baby.
Liefs, mama
dinsdag 19 september 2017
VoorZorg
Sinds ik zwanger was kreeg ik hulp van een VoorZorg verpleegkundige. Daar heb ik zo een goede ervaring mee op dit moment, dat ik dat met jullie wil delen.
Toen ik er net achter kwam dat ik zwanger was, heb ik op advies van de huisarts mij aangemeld (via de GGD) bij VoorZorg.
VoorZorg is voor jonge vrouwen tussen de 15 en 26 jaar die zwanger zijn van hun eerste kind. Weinig of geen opleiding hebben gevolgd en bijkomende zorgen en/of problemen hebben. Zij krijgen ondersteuning bij hun zwangerschap en bij het verzorgen+opvoeden van hun kind door een VoorZorg verpleegkundige.
Je kunt hierover meer info vinden op de site van GGD Waterland.
Al snel na mijn aanmelding werd ik gebeld en kreeg ik een intake gesprek met Jessica.
Tijdens dat intake gesprek werd mijn situatie besproken en werd er gekeken of het klikte tussen Jessica en mij. Want ja, als je voor een lange periode met elkaar gaat communiceren, is een goede klik wel fijn.
Met Jessica had ik eigenlijk gelijk al een klik. Bij haar kreeg ik het gevoel dat ze betrouwbaar was en dat zij mij veel kon gaan leren. En dat is ook zo.
Het plan is dat Jessica bij ons blijft tot dat Amy 2 jaar is. We zien elkaar 1 keer in de 2 weken en bespreken we wat er in de tussen tijd is gebeurd.
Het gaat ik mijn geval niet alleen maar over het opvoeden van Amy. Maar ook over hele persoonlijke dingen. Jessica weet inmiddels alles over mij. Maar dan ook echt alles. Ik kan alles bij haar kwijt en ze geeft altijd goede adviezen.
Ikzelf ben vrijwel door alles wat ik heb meegemaakt, een nogal negatief persoon geworden. Ik kan in alles wel wat negatiefs zien. Jessica leert me om anders te denken en dingen weer positief in te zien.
Naast dat Jessica er veel voor mij is, helpt zij me ook met vragen en adviezen over Amy. Zo filmt ze bijvoorbeeld als ik Amy in bad doe. Dit laat zij mij later terugkijken zodat ik kan zien hoe Amy contact met mij zoekt en hoe ik daar op reageer. Daar kan je zoveel van leren!
Ook is dat heel leuk om te zien, omdat ik als alleenstaande moeder niet veel op foto's sta.
In die 2 en een half jaar dat Jessica bij ons is, filmt ze ons een paar keer en uiteindelijk zet ze alle filmpjes op een USB-stick en geeft ze dat aan mij. Super leuk voor later!
In mijn geval is het helpen met het opvoeden van Amy niet echt nodig omdat dat mij vrij goed af gaat. Maar soms komt Jessica wel bij een aanstaande moeder die wat meer hulp met haar baby nodig heeft. Jessica helpt en geeft je veel goede adviezen bij het verzorgen van je kindje.
Jessica is totaal niet betweterig en ze zegt ook niet dat je haar advies moet opvolgen. Ze heeft het beste met je voor en laat je vrij genoeg om je eigen keuzes te maken.
Heel veel (tiener) moeders willen geen hulp omdat ze dan denken dat hun kindje misschien bij hun wordt weggehaald. Of ze zijn zo onzeker dat ze geen hulp durven te vragen of stiekem gewoon heel koppig en eigenwijs zijn.
Don't be scared!
VoorZorg is geen jeugdzorg of 1 van dat soort instanties. Met VoorZorg hoef je echt niet bang te zijn of je te schamen. Ik raad VoorZorg echt aan.
Ik heb zoveel steun aan Jessica! Zelfs bij belangrijke afspraken stond ze me bij.
Ik heb een klein interview met Jessica gedaan;
1. Kun jij in het kort vertellen wat VoorZorg inhoud?
- VoorZorg is een vrijwillig langdurig preventie programma wat jonge meiden die zwanger zijn van hun 1e kind, ondersteunt op het pad naar het moeder worden en het moeder zijn. En gaande weg hebben we het over alle domeinen van het leven zoals gezondheid van moeder en kind, leefomgeving (is deze veilig voor moeder en kind), levensontwikkeling (werk/school of andere dagbesteding), relaties (zijn er veel problemen of ruzies, van wie kan je steun krijgen), moederschap (van zwangerschap tot tot en met de opvoeding en regelen van kinderopvang), hulpbronnen (waar kan ik bij de gemeente terecht voor bijvoorbeeld uitkering, hulp bij financiën, consultatie bureau). Door middel van een lange periode 1 keer in de 2 weken langs komen, bouw je een vertrouwensrelatie op en kun je vanuit een veilige omgeving werken aan al deze domeinen, totdat het kindje 2 jaar is. Gezondheid (geestelijk en lichamelijk) is een heel belangrijk onderwerp waar we het bijna elk huisbezoek over hebben. Want met een goede gezondheid biedt je je kind en jezelf grotere kansen voor een goede ontwikkeling en perspectief op het leven met betrekking tot dagbesteding, relaties, zingeving, je prettig voelen en er voor je kind kunnen zijn.
2. Help je meer tienermoeders of ook vaak moeders tussen de 20/26 jaar?
- VoorZorg is er voor meiden die voor het eerst moeder worden met de leeftijd tussen de 15 en 26 jaar en soms hebben we een uitzonderingen. De meeste meiden die ik zie, zijn tussen de 19 en 23 jaar.
3. Wat vind jij het mooiste aan het hele proces?
- Dit vind ik een hele mooie vraag.. Ik voel me elke keer dankbaar en nederig dat ik dit werk als VoorZorg verpleegkundige mag doen! Het is denk ik de meest bijzondere periode van de moeders leven want er gebeurd zoveel! Het moeder worden, de transformatie van puber naar volwassenheid van het moeder zijn, de zorg voor een baby en alles wat daarbij komt kijken. Dat ik daar een rol in mag spelen, als steun, vind ik heel waardevol.
4. Zou jij iemand snel aanmelden bij een jeugd instantie zoals bureau jeugdzorg?
- Nee, dat zou ik zeker niet doen! Ik vraag me eerst af, hoe is de situatie? Is deze onveilig of ongezond voor het kind en de moeder? Dan zouden er best mogelijkheden bestaan om de situatie positief te veranderen. En daar zou ik het dan met de moeder over hebben. Wat kunnen zij, eventuele partner, familie en netwerk er aan kunnen doen om de situatie beter te maken. In vertrouwen zou ik werken aan mogelijkheden, oplossingen en vooral de hobbels die op het pad komen bespreekbaar maken. Dan komt er in plaats van angst weer meer harmonie. Ik volg zoveel mogelijk de harte wensen van de moeder en kijken we stap voor stap hoe dat gaat. We kijken naar oplossingen in plaats van te focussen op de problemen. Het kan soms zo zijn dat er onvoldoende mogelijkheden zijn doordat iemand geen netwerk heeft of zo belast is met stress dat er een hulp instantie wordt raadgepleegd. Dat kan bijvoorbeeld de jeugdverpleegkundige van het consultatie bureau zijn of iemand van het jongeren loket. Dit zijn allemaal ingangen om bepaalde hulp te krijgen die je nodig hebt als je zelf niet kan. Je hoeft niet alles alleen te doen als het even niet gaat. En toegeven dat je iets niet kan of durft is heel moedig. Velen meiden vinden namelijk dat ze alles zelf moeten kunnen en doen en dat ze niemand nodig hebben. Dit komt vaak ook voort uit hun eigen levensgeschiedenis. En het feit dat ze jong zijn er er veel vooroordelen zijn ten opzichte van jonge moeders. Alleen soms blijven ze hangen in hun vervelende situatie en dan kan ik een schakel zijn tussen de moeder en de andere hulp instantie. Ik ga soms mee naar een afspraak met verloskundige of maatschappelijk werker, een kinderdagverblijf om een rondleiding en intake gesprek te krijgen of iets anders. Eigenlijk alle moeders die ik ken zeggen allemaal hetzelfde; ze willen allemaal een goede moeder zijn voor kun kind. En dat ondersteun ik graag!
5. Vind je het niet moeilijk om na 2,5 jaar bij een moeder weg te gaan?
- Vaak moet ik me er geestelijk op voorbereiden om mijn begeleiding af te sluiten. Gelukkig zit er een afbouwfase in het programma. De laatste 6 maanden zie ik de moeder nog maar 1 keer per maand. En soms sturen moeders nog wel eens een appje na die 2,5 jaar. En als ze daarna toch nog vragen hebben beantwoord ik die graag.
6. Als 2,5 jaar niet genoeg is voor een moeder zijn er dan nog andere opties?
- Ik kijk altijd samen met de moeder hoe het gaat als we het einde van het VoorZorg programma naderen. Dan kijken we of er nog ondersteuning nodig is en wie deze kan gaan bieden. Heel soms begeleid ik een moeder iets langer dan 2,5 jaar om bepaalde hulp goed door te kunnen laten gaan.
7. Hoe vind jij mij als moeder?
- Ik vind jou een zorgzame liefdevolle moeder voor Amy en je bent een pitbull als het om haar gaat. Ze komt niets te kort. Jou ontgaat niets als het om Amy gaat. Je ziet wanneer ze iets leuk vindt of juist niet. Wanneer ze moe is of wanneer ze uitgedaagd wil worden om te spelen. Je geeft zelf aan dat ze een heel makkelijk kindje is die weinig huilt en piept. Het is een deel door Amy haar temperament maar ook denk ik door wat jij doet met Amy. Je luistert en observeert Amy zo goed dat je weet wat ze nodig heeft. Dit geeft haar vertrouwen, want als zij zich niet lekker voelt, zorg jij ervoor dat haar gevoel van stress omlaag gaat. Zodat zij zich weer fijn voelt. Ik denk dat jij nog zoveel in je hebt om te laten stralen, om ontdekt te worden en je eigen pad te volgen in dat wat je graag wilt en doet. Je kan goed reflecteren en overdenken. Je weet waar je zwakke en sterke punten liggen, en daar kan je ver mee komen als je dit weet. En zelfs zwakke punten kunnen goede kanten zijn. Het is maar net hoe je er naar kijkt.
8. Heb je tips of adviezen voor mij?
- Blijf geloven in je eigen kunnen.. je hebt je eigen pad in het leven. Ga onderzoeken en her-ontdekken wie jij bent en wat je wil. Je zegt dat je een negatieve kijk op het leven hebt, je hebt last van somberheid/depressie, alleen dat ben 'jij' niet. Het is iets wat je overkomt en wat in gaat nestelen. Je bent een diamantje die besmeurd is onder een laagje modder. Die modder is gekomen door jou voorgeschiedenis. Het heeft je gevormd en is wat het is, het is oke. En wanneer je er zelf aan toe bent is het tijd om je er langzaam van de ontdoen. Ik geloof in jou, je hebt veel krachten dus dit ga je overwinnen! Veel belangrijker is, hoe geloof jij in jezelf? Hoeveel vertrouwen en liefde heb jij voor jezelf? En hoe kan je er voor zorgen dat je minder gaat piekeren en denken, maar meer in je hart, in liefde en vertrouwen? Amy is op je pad gekomen en is er niet voor niks. Jij kan haar een hele boel leren en dat doe je nu al. Jij bent er bijvoorbeeld altijd voor haar, jij bent haar thuishaven waar ze kan komen wanneer ze steun nodig heeft. Je laat haar duidelijk zien wat verantwoordelijkheid nemen is en je regelt je zaakjes goed. Je bent kritisch en waait niet met alle winden mee. Blijf zoveel mogelijk bij jezelf (en dan doe je steeds meer en meer merk ik). En kijk wie je beste raadgever is, is dat het duiveltje vol angsten of het engeltje vol liefde in je hoofd? En oja.. Ik vind het zo bijzonder dat jij dit nu doet. Een stuk schrijven over VoorZorg, jou, Amy en mij. En wát je ook schrijft dat vindt ik met wijsheid geschreven en is mij dierbaar. De vragen zijn uit je hart geschreven. Ik heb dit nog nooit eerder van een VoorZorg moeder gekregen. Het siert jou en zegt iets over jou dat je dit doet. Heel bijzonder, en je hebt nog een groter doel; dat is dat meer meiden dit programma mogen ontvangen. Echt helemaal top vind ik! Groetjes Jessica
Meer informatie kun je vinden op de site van VoorZorg; www.voorzorg.ncj
Dit zijn gemeentes waar ze VoorZorg aanbieden; Medemblik, Hoorn, Alkmaar, Den Helder, Amsterdam, Utrecht, Ede, Wageningen, Purmerend, Zaanstad, Zwolle, Lelystad, Rotterdam, Breda, Almere, IJsselland, Rijnmond. Het kunnen er nog meer zijn. Je kunt hiervoor ook altijd informeren bij je gemeente.
Vragen mag je altijd stellen!
Toen ik er net achter kwam dat ik zwanger was, heb ik op advies van de huisarts mij aangemeld (via de GGD) bij VoorZorg.
VoorZorg is voor jonge vrouwen tussen de 15 en 26 jaar die zwanger zijn van hun eerste kind. Weinig of geen opleiding hebben gevolgd en bijkomende zorgen en/of problemen hebben. Zij krijgen ondersteuning bij hun zwangerschap en bij het verzorgen+opvoeden van hun kind door een VoorZorg verpleegkundige.
Je kunt hierover meer info vinden op de site van GGD Waterland.
Al snel na mijn aanmelding werd ik gebeld en kreeg ik een intake gesprek met Jessica.
Tijdens dat intake gesprek werd mijn situatie besproken en werd er gekeken of het klikte tussen Jessica en mij. Want ja, als je voor een lange periode met elkaar gaat communiceren, is een goede klik wel fijn.
Met Jessica had ik eigenlijk gelijk al een klik. Bij haar kreeg ik het gevoel dat ze betrouwbaar was en dat zij mij veel kon gaan leren. En dat is ook zo.
Het plan is dat Jessica bij ons blijft tot dat Amy 2 jaar is. We zien elkaar 1 keer in de 2 weken en bespreken we wat er in de tussen tijd is gebeurd.
Het gaat ik mijn geval niet alleen maar over het opvoeden van Amy. Maar ook over hele persoonlijke dingen. Jessica weet inmiddels alles over mij. Maar dan ook echt alles. Ik kan alles bij haar kwijt en ze geeft altijd goede adviezen.
Ikzelf ben vrijwel door alles wat ik heb meegemaakt, een nogal negatief persoon geworden. Ik kan in alles wel wat negatiefs zien. Jessica leert me om anders te denken en dingen weer positief in te zien.
Naast dat Jessica er veel voor mij is, helpt zij me ook met vragen en adviezen over Amy. Zo filmt ze bijvoorbeeld als ik Amy in bad doe. Dit laat zij mij later terugkijken zodat ik kan zien hoe Amy contact met mij zoekt en hoe ik daar op reageer. Daar kan je zoveel van leren!
Ook is dat heel leuk om te zien, omdat ik als alleenstaande moeder niet veel op foto's sta.
In die 2 en een half jaar dat Jessica bij ons is, filmt ze ons een paar keer en uiteindelijk zet ze alle filmpjes op een USB-stick en geeft ze dat aan mij. Super leuk voor later!
In mijn geval is het helpen met het opvoeden van Amy niet echt nodig omdat dat mij vrij goed af gaat. Maar soms komt Jessica wel bij een aanstaande moeder die wat meer hulp met haar baby nodig heeft. Jessica helpt en geeft je veel goede adviezen bij het verzorgen van je kindje.
Jessica is totaal niet betweterig en ze zegt ook niet dat je haar advies moet opvolgen. Ze heeft het beste met je voor en laat je vrij genoeg om je eigen keuzes te maken.
Heel veel (tiener) moeders willen geen hulp omdat ze dan denken dat hun kindje misschien bij hun wordt weggehaald. Of ze zijn zo onzeker dat ze geen hulp durven te vragen of stiekem gewoon heel koppig en eigenwijs zijn.
Don't be scared!
VoorZorg is geen jeugdzorg of 1 van dat soort instanties. Met VoorZorg hoef je echt niet bang te zijn of je te schamen. Ik raad VoorZorg echt aan.
Ik heb zoveel steun aan Jessica! Zelfs bij belangrijke afspraken stond ze me bij.
Ik heb een klein interview met Jessica gedaan;
1. Kun jij in het kort vertellen wat VoorZorg inhoud?
- VoorZorg is een vrijwillig langdurig preventie programma wat jonge meiden die zwanger zijn van hun 1e kind, ondersteunt op het pad naar het moeder worden en het moeder zijn. En gaande weg hebben we het over alle domeinen van het leven zoals gezondheid van moeder en kind, leefomgeving (is deze veilig voor moeder en kind), levensontwikkeling (werk/school of andere dagbesteding), relaties (zijn er veel problemen of ruzies, van wie kan je steun krijgen), moederschap (van zwangerschap tot tot en met de opvoeding en regelen van kinderopvang), hulpbronnen (waar kan ik bij de gemeente terecht voor bijvoorbeeld uitkering, hulp bij financiën, consultatie bureau). Door middel van een lange periode 1 keer in de 2 weken langs komen, bouw je een vertrouwensrelatie op en kun je vanuit een veilige omgeving werken aan al deze domeinen, totdat het kindje 2 jaar is. Gezondheid (geestelijk en lichamelijk) is een heel belangrijk onderwerp waar we het bijna elk huisbezoek over hebben. Want met een goede gezondheid biedt je je kind en jezelf grotere kansen voor een goede ontwikkeling en perspectief op het leven met betrekking tot dagbesteding, relaties, zingeving, je prettig voelen en er voor je kind kunnen zijn.
2. Help je meer tienermoeders of ook vaak moeders tussen de 20/26 jaar?
- VoorZorg is er voor meiden die voor het eerst moeder worden met de leeftijd tussen de 15 en 26 jaar en soms hebben we een uitzonderingen. De meeste meiden die ik zie, zijn tussen de 19 en 23 jaar.
3. Wat vind jij het mooiste aan het hele proces?
- Dit vind ik een hele mooie vraag.. Ik voel me elke keer dankbaar en nederig dat ik dit werk als VoorZorg verpleegkundige mag doen! Het is denk ik de meest bijzondere periode van de moeders leven want er gebeurd zoveel! Het moeder worden, de transformatie van puber naar volwassenheid van het moeder zijn, de zorg voor een baby en alles wat daarbij komt kijken. Dat ik daar een rol in mag spelen, als steun, vind ik heel waardevol.
4. Zou jij iemand snel aanmelden bij een jeugd instantie zoals bureau jeugdzorg?
- Nee, dat zou ik zeker niet doen! Ik vraag me eerst af, hoe is de situatie? Is deze onveilig of ongezond voor het kind en de moeder? Dan zouden er best mogelijkheden bestaan om de situatie positief te veranderen. En daar zou ik het dan met de moeder over hebben. Wat kunnen zij, eventuele partner, familie en netwerk er aan kunnen doen om de situatie beter te maken. In vertrouwen zou ik werken aan mogelijkheden, oplossingen en vooral de hobbels die op het pad komen bespreekbaar maken. Dan komt er in plaats van angst weer meer harmonie. Ik volg zoveel mogelijk de harte wensen van de moeder en kijken we stap voor stap hoe dat gaat. We kijken naar oplossingen in plaats van te focussen op de problemen. Het kan soms zo zijn dat er onvoldoende mogelijkheden zijn doordat iemand geen netwerk heeft of zo belast is met stress dat er een hulp instantie wordt raadgepleegd. Dat kan bijvoorbeeld de jeugdverpleegkundige van het consultatie bureau zijn of iemand van het jongeren loket. Dit zijn allemaal ingangen om bepaalde hulp te krijgen die je nodig hebt als je zelf niet kan. Je hoeft niet alles alleen te doen als het even niet gaat. En toegeven dat je iets niet kan of durft is heel moedig. Velen meiden vinden namelijk dat ze alles zelf moeten kunnen en doen en dat ze niemand nodig hebben. Dit komt vaak ook voort uit hun eigen levensgeschiedenis. En het feit dat ze jong zijn er er veel vooroordelen zijn ten opzichte van jonge moeders. Alleen soms blijven ze hangen in hun vervelende situatie en dan kan ik een schakel zijn tussen de moeder en de andere hulp instantie. Ik ga soms mee naar een afspraak met verloskundige of maatschappelijk werker, een kinderdagverblijf om een rondleiding en intake gesprek te krijgen of iets anders. Eigenlijk alle moeders die ik ken zeggen allemaal hetzelfde; ze willen allemaal een goede moeder zijn voor kun kind. En dat ondersteun ik graag!
5. Vind je het niet moeilijk om na 2,5 jaar bij een moeder weg te gaan?
- Vaak moet ik me er geestelijk op voorbereiden om mijn begeleiding af te sluiten. Gelukkig zit er een afbouwfase in het programma. De laatste 6 maanden zie ik de moeder nog maar 1 keer per maand. En soms sturen moeders nog wel eens een appje na die 2,5 jaar. En als ze daarna toch nog vragen hebben beantwoord ik die graag.
6. Als 2,5 jaar niet genoeg is voor een moeder zijn er dan nog andere opties?
- Ik kijk altijd samen met de moeder hoe het gaat als we het einde van het VoorZorg programma naderen. Dan kijken we of er nog ondersteuning nodig is en wie deze kan gaan bieden. Heel soms begeleid ik een moeder iets langer dan 2,5 jaar om bepaalde hulp goed door te kunnen laten gaan.
7. Hoe vind jij mij als moeder?
- Ik vind jou een zorgzame liefdevolle moeder voor Amy en je bent een pitbull als het om haar gaat. Ze komt niets te kort. Jou ontgaat niets als het om Amy gaat. Je ziet wanneer ze iets leuk vindt of juist niet. Wanneer ze moe is of wanneer ze uitgedaagd wil worden om te spelen. Je geeft zelf aan dat ze een heel makkelijk kindje is die weinig huilt en piept. Het is een deel door Amy haar temperament maar ook denk ik door wat jij doet met Amy. Je luistert en observeert Amy zo goed dat je weet wat ze nodig heeft. Dit geeft haar vertrouwen, want als zij zich niet lekker voelt, zorg jij ervoor dat haar gevoel van stress omlaag gaat. Zodat zij zich weer fijn voelt. Ik denk dat jij nog zoveel in je hebt om te laten stralen, om ontdekt te worden en je eigen pad te volgen in dat wat je graag wilt en doet. Je kan goed reflecteren en overdenken. Je weet waar je zwakke en sterke punten liggen, en daar kan je ver mee komen als je dit weet. En zelfs zwakke punten kunnen goede kanten zijn. Het is maar net hoe je er naar kijkt.
8. Heb je tips of adviezen voor mij?
- Blijf geloven in je eigen kunnen.. je hebt je eigen pad in het leven. Ga onderzoeken en her-ontdekken wie jij bent en wat je wil. Je zegt dat je een negatieve kijk op het leven hebt, je hebt last van somberheid/depressie, alleen dat ben 'jij' niet. Het is iets wat je overkomt en wat in gaat nestelen. Je bent een diamantje die besmeurd is onder een laagje modder. Die modder is gekomen door jou voorgeschiedenis. Het heeft je gevormd en is wat het is, het is oke. En wanneer je er zelf aan toe bent is het tijd om je er langzaam van de ontdoen. Ik geloof in jou, je hebt veel krachten dus dit ga je overwinnen! Veel belangrijker is, hoe geloof jij in jezelf? Hoeveel vertrouwen en liefde heb jij voor jezelf? En hoe kan je er voor zorgen dat je minder gaat piekeren en denken, maar meer in je hart, in liefde en vertrouwen? Amy is op je pad gekomen en is er niet voor niks. Jij kan haar een hele boel leren en dat doe je nu al. Jij bent er bijvoorbeeld altijd voor haar, jij bent haar thuishaven waar ze kan komen wanneer ze steun nodig heeft. Je laat haar duidelijk zien wat verantwoordelijkheid nemen is en je regelt je zaakjes goed. Je bent kritisch en waait niet met alle winden mee. Blijf zoveel mogelijk bij jezelf (en dan doe je steeds meer en meer merk ik). En kijk wie je beste raadgever is, is dat het duiveltje vol angsten of het engeltje vol liefde in je hoofd? En oja.. Ik vind het zo bijzonder dat jij dit nu doet. Een stuk schrijven over VoorZorg, jou, Amy en mij. En wát je ook schrijft dat vindt ik met wijsheid geschreven en is mij dierbaar. De vragen zijn uit je hart geschreven. Ik heb dit nog nooit eerder van een VoorZorg moeder gekregen. Het siert jou en zegt iets over jou dat je dit doet. Heel bijzonder, en je hebt nog een groter doel; dat is dat meer meiden dit programma mogen ontvangen. Echt helemaal top vind ik! Groetjes Jessica
Meer informatie kun je vinden op de site van VoorZorg; www.voorzorg.ncj
Dit zijn gemeentes waar ze VoorZorg aanbieden; Medemblik, Hoorn, Alkmaar, Den Helder, Amsterdam, Utrecht, Ede, Wageningen, Purmerend, Zaanstad, Zwolle, Lelystad, Rotterdam, Breda, Almere, IJsselland, Rijnmond. Het kunnen er nog meer zijn. Je kunt hiervoor ook altijd informeren bij je gemeente.
Vragen mag je altijd stellen!
dinsdag 11 april 2017
One year ago
Ongelooflijk.
Amy is morgen alweer 3 maanden oud. Ze kan zich al omrollen en is echt een lachebekkie. Ze vindt het het leukst als je op ze hardst lekker vals tegen haar zingt.
Ik kan het gewoon niet geloven als ik me weer bedenk, dat ik een jaar geleden er alles aan had gedaan om met school te stoppen, je mij daarna dag en nacht kon vinden in de kroeg en ik het liefst de hele dag wodka-fanta dronk. Ik ging met de verkeerde mensen om en zorgde super slecht voor mezelf.
Mijn moeder was er kapot van dat ik zo slecht leefde en ze me eigenlijk een soort van kwijt was.
Op dat moment begreep ik er niks van. "Laat me gewoon met rust en laat me gewoon zelf op me bek gaan." Zei ik altijd.. Nou, dat op me bek gaan is me goed gelukt maar of ik er spijt van heb? Nee, zeker niet.
Als ik aan Amy denk, zou ik haar absoluut niet op haar 17e in een Amsterdams "Marokkanen café" laten werken. Tss, no way! Ik zou haar aan der haren weer naar buiten trekken en een hartig woordje met haar spreken. Als ze het nacht leven wil leren kennen, doen we dat samen en niet op die manier.. Ja, nu begrijp ik mijn moeder heel goed! (Tot nu toe is de regel dat ze tot haar 30e niet zonder mij buiten komt en ik haar uit-huwelijk. Grapje natuurlijk maar het liefst was het echt zo.)
Gelukkig ging de knop gelijk om toen ik er achter kwam dat ik zwanger was.
De vraag of Amy haar vader nog in beeld is, ben ik een beetje zat. Zelfs onbekende vragen dat. Ik vindt dat dus echt brutaal en dat gaat ze in principe helemaal niks aan.
Bij deze dus een kleine uitleg en daar laat ik het ook bij.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik het contact met meneer verbroken. En niet zonder reden. Meneer vond in drugs dealen en (veel) nuttigen, belangrijker dan zijn verantwoordelijkheid te nemen voor zijn kind. Goede keus bleek uiteindelijk. Want buiten dat hij 2 jaar voorwaardelijk en een taakstraf had gekregen, heeft hij ook 3 maanden met een enkelband om moeten lopen.
Toen Amy was geboren heb ik hem een kans gegeven om haar te zien. Maar op de afspraak kwam meneer al een uur te laat. Hij had ook geen cent voor haar over en toen het niet maar zijn zin ging, kwamen de dreigementen weer.
Hij brengt totaal geen toevoeging voor Amy en is alleen maar stress voor mij. Op zulke mensen kun je niet bouwen. Ik vindt dat ik een goede/verstandige keus heb gemaakt en nu is er weer de gewone rust in huis.
Ik geef Amy alles wat ze nodig heeft en meer. Denk niet alleen aan spullen maar ook de nodige rust, reinheid en regelmaat.
Ze verdient dat.
~ 11 april 2017
Amy is morgen alweer 3 maanden oud. Ze kan zich al omrollen en is echt een lachebekkie. Ze vindt het het leukst als je op ze hardst lekker vals tegen haar zingt.
Ik kan het gewoon niet geloven als ik me weer bedenk, dat ik een jaar geleden er alles aan had gedaan om met school te stoppen, je mij daarna dag en nacht kon vinden in de kroeg en ik het liefst de hele dag wodka-fanta dronk. Ik ging met de verkeerde mensen om en zorgde super slecht voor mezelf.
Mijn moeder was er kapot van dat ik zo slecht leefde en ze me eigenlijk een soort van kwijt was.
Op dat moment begreep ik er niks van. "Laat me gewoon met rust en laat me gewoon zelf op me bek gaan." Zei ik altijd.. Nou, dat op me bek gaan is me goed gelukt maar of ik er spijt van heb? Nee, zeker niet.
Als ik aan Amy denk, zou ik haar absoluut niet op haar 17e in een Amsterdams "Marokkanen café" laten werken. Tss, no way! Ik zou haar aan der haren weer naar buiten trekken en een hartig woordje met haar spreken. Als ze het nacht leven wil leren kennen, doen we dat samen en niet op die manier.. Ja, nu begrijp ik mijn moeder heel goed! (Tot nu toe is de regel dat ze tot haar 30e niet zonder mij buiten komt en ik haar uit-huwelijk. Grapje natuurlijk maar het liefst was het echt zo.)
Gelukkig ging de knop gelijk om toen ik er achter kwam dat ik zwanger was.
De vraag of Amy haar vader nog in beeld is, ben ik een beetje zat. Zelfs onbekende vragen dat. Ik vindt dat dus echt brutaal en dat gaat ze in principe helemaal niks aan.
Bij deze dus een kleine uitleg en daar laat ik het ook bij.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik het contact met meneer verbroken. En niet zonder reden. Meneer vond in drugs dealen en (veel) nuttigen, belangrijker dan zijn verantwoordelijkheid te nemen voor zijn kind. Goede keus bleek uiteindelijk. Want buiten dat hij 2 jaar voorwaardelijk en een taakstraf had gekregen, heeft hij ook 3 maanden met een enkelband om moeten lopen.
Toen Amy was geboren heb ik hem een kans gegeven om haar te zien. Maar op de afspraak kwam meneer al een uur te laat. Hij had ook geen cent voor haar over en toen het niet maar zijn zin ging, kwamen de dreigementen weer.
Hij brengt totaal geen toevoeging voor Amy en is alleen maar stress voor mij. Op zulke mensen kun je niet bouwen. Ik vindt dat ik een goede/verstandige keus heb gemaakt en nu is er weer de gewone rust in huis.
Ik geef Amy alles wat ze nodig heeft en meer. Denk niet alleen aan spullen maar ook de nodige rust, reinheid en regelmaat.
Ze verdient dat.
~ 11 april 2017
donderdag 9 maart 2017
Trots
Trots..
Lieve Amy,
Vandaag ben je 8 weken oud. En wat doe je het goed.
S'avonds krijg je om half 11 je laatste fles en dan kom je s'ochtends nooit eerder dan 9 uur.
Wat een mazzel heb ik toch..
Al vanaf dat je geboren bent doe je het al super. Je hield gelijk goed je temperatuur vast, je werd bijna niet geel, je sliep goed, je at goed, je luiers waren nooit leeg, je was na de geboorte ook niet echt misselijk door het vruchtwater in je buik en je had ook niet echt last van darm krampjes.
Behalve dat je soms s'avonds af en toe een beetje vervelend bent en zelf niet weet wat je wilt, deed en doe je het perfect. Je wilt s'nachts ook nog niet in je eigen bed slapen maar mama vindt dat helemaal niet erg. Dat komt wel. Overdag slaap je nu wel af en toe in je eigen bed.
Met mama gaat het goed, ik zit inmiddels al onder mijn begin gewicht. En na er zo een 10 maanden er tussen uit te zijn geweest, ben ik weer begonnen met rijlessen. Dat ging gelukkig zo goed dat ik over zo een 8 weken weer mag afrijden.
Mama heeft wel moeten leren wat geduldiger te zijn als je een beetje huilt. In het begin vond ik het erg moeilijk als je huilde, je deed het niet veel maar alsnog.
Als je huilde voelde het voor mij als falen, deed ik iets niet goed? Heb je honger? Lig je niet goed? Het voelde als onmacht als ik er niet achter kon komen wat er met je was. Als dat gebeurde leek het alsof ik bevroor.. Op de een of andere manier kwamen er op dat moment zoveel emoties naar boven dat ik niet tegen je kon praten of je stil kon wiegen.
Vaak gebeurde dat s'avonds als ik heel moe was. Oma had het gelijk door als dat gebeurde en nam het dan van mij over. Het werd mij soms gewoon teveel. Maar even goed kon ik wel janken als ik zag dat oma je wel rustig of stil kreeg.
Het is ook niet niks.. Je wordt ineens moeder, je moet elkaar leren kennen, je hebt ineens een mega verantwoordelijkheid en je moet best veel doen en regelen.
Inmiddels is mama er een beetje aan gewend en weet ik precies wat ik wanneer moet doen.
Ik ben zo trots.. Trots op jou, op oma maar ook op mezelf. Ik doe me best om alles zo goed mogelijk te doen. Ik ben mega trots op jouw kleding kast. Hij zit (letterlijk) helemaal vol met super leuke kleding. Mama zegt dan tegen oma dat jij niets tekort komt. Oma zegt dan,' Wie zegt dan dat Amy wat tekort komt?' Ja, dat is een goede vraag.. Ik heb het gevoel dat ik me naar andere moet bewijzen. Dat ik moet laten zien dat het goed gaat. Dat ik moet laten zien dat ik wel voor jou kan zorgen. Daar moet ik nog wel even van af stappen.
Ik ben trots dat ik alles op een rijtje heb. Ik heb alle spullen die je nodig hebt in huis, van een voorraad luiers en billendoekjes tot een voorraad melk. Ook financieel en met werk is alles super geregeld. Daar ben ik ook mijn lieve collega's dankbaar voor. Die evengoed toen ik zwanger was, mijn contract verlengde. Ik hoef me nergens zorgen over te maken.
Ik ben ook trots dat ik er al een aardig regelmaat in heb zitten. Elke dag krijg je rond dezelfde tijd de fles en slaap je vaak tussen dezelfde tijden. Daar ben ik blij mee. Dat komt natuurlijk ook doordat jij zo een makkelijke baby bent. Zelfs alleen samen douchen is geen probleem.
Je vindt het ook heerlijk om even een half uurtje in de box met je knuffels te babbelen of in de wipper te zitten en te kijken hoe mama je flesjes maakt.
Binnenkort hebben jij en ik een eigen plekje en dat vind mama best eng en een grote stap. Maar mama weet dat we elke dag welkom zijn bij oma en opa Henk thuis.
Maar wat groei je hard.. Mama wordt daar best verdrietig van.. Alles gaat zo snel.. Je bent al zo wijs en kan al heel goed je hoofd omhoog houden. Gisteren dronk je voor het eerst een beetje thee. Dat vond je best lekker. En aanstaande maandag krijg je voor het eerst 2 prikjes. Ik denk dat mama dan huilt in plaats van dat jij huilt haha..
Mama is zo gek op jou..
Lieve Amy,
Vandaag ben je 8 weken oud. En wat doe je het goed.
S'avonds krijg je om half 11 je laatste fles en dan kom je s'ochtends nooit eerder dan 9 uur.
Wat een mazzel heb ik toch..
Al vanaf dat je geboren bent doe je het al super. Je hield gelijk goed je temperatuur vast, je werd bijna niet geel, je sliep goed, je at goed, je luiers waren nooit leeg, je was na de geboorte ook niet echt misselijk door het vruchtwater in je buik en je had ook niet echt last van darm krampjes.
Behalve dat je soms s'avonds af en toe een beetje vervelend bent en zelf niet weet wat je wilt, deed en doe je het perfect. Je wilt s'nachts ook nog niet in je eigen bed slapen maar mama vindt dat helemaal niet erg. Dat komt wel. Overdag slaap je nu wel af en toe in je eigen bed.
Met mama gaat het goed, ik zit inmiddels al onder mijn begin gewicht. En na er zo een 10 maanden er tussen uit te zijn geweest, ben ik weer begonnen met rijlessen. Dat ging gelukkig zo goed dat ik over zo een 8 weken weer mag afrijden.
Mama heeft wel moeten leren wat geduldiger te zijn als je een beetje huilt. In het begin vond ik het erg moeilijk als je huilde, je deed het niet veel maar alsnog.
Als je huilde voelde het voor mij als falen, deed ik iets niet goed? Heb je honger? Lig je niet goed? Het voelde als onmacht als ik er niet achter kon komen wat er met je was. Als dat gebeurde leek het alsof ik bevroor.. Op de een of andere manier kwamen er op dat moment zoveel emoties naar boven dat ik niet tegen je kon praten of je stil kon wiegen.
Vaak gebeurde dat s'avonds als ik heel moe was. Oma had het gelijk door als dat gebeurde en nam het dan van mij over. Het werd mij soms gewoon teveel. Maar even goed kon ik wel janken als ik zag dat oma je wel rustig of stil kreeg.
Het is ook niet niks.. Je wordt ineens moeder, je moet elkaar leren kennen, je hebt ineens een mega verantwoordelijkheid en je moet best veel doen en regelen.
Inmiddels is mama er een beetje aan gewend en weet ik precies wat ik wanneer moet doen.
Ik ben zo trots.. Trots op jou, op oma maar ook op mezelf. Ik doe me best om alles zo goed mogelijk te doen. Ik ben mega trots op jouw kleding kast. Hij zit (letterlijk) helemaal vol met super leuke kleding. Mama zegt dan tegen oma dat jij niets tekort komt. Oma zegt dan,' Wie zegt dan dat Amy wat tekort komt?' Ja, dat is een goede vraag.. Ik heb het gevoel dat ik me naar andere moet bewijzen. Dat ik moet laten zien dat het goed gaat. Dat ik moet laten zien dat ik wel voor jou kan zorgen. Daar moet ik nog wel even van af stappen.
Ik ben trots dat ik alles op een rijtje heb. Ik heb alle spullen die je nodig hebt in huis, van een voorraad luiers en billendoekjes tot een voorraad melk. Ook financieel en met werk is alles super geregeld. Daar ben ik ook mijn lieve collega's dankbaar voor. Die evengoed toen ik zwanger was, mijn contract verlengde. Ik hoef me nergens zorgen over te maken.
Ik ben ook trots dat ik er al een aardig regelmaat in heb zitten. Elke dag krijg je rond dezelfde tijd de fles en slaap je vaak tussen dezelfde tijden. Daar ben ik blij mee. Dat komt natuurlijk ook doordat jij zo een makkelijke baby bent. Zelfs alleen samen douchen is geen probleem.
Je vindt het ook heerlijk om even een half uurtje in de box met je knuffels te babbelen of in de wipper te zitten en te kijken hoe mama je flesjes maakt.
Binnenkort hebben jij en ik een eigen plekje en dat vind mama best eng en een grote stap. Maar mama weet dat we elke dag welkom zijn bij oma en opa Henk thuis.
Maar wat groei je hard.. Mama wordt daar best verdrietig van.. Alles gaat zo snel.. Je bent al zo wijs en kan al heel goed je hoofd omhoog houden. Gisteren dronk je voor het eerst een beetje thee. Dat vond je best lekker. En aanstaande maandag krijg je voor het eerst 2 prikjes. Ik denk dat mama dan huilt in plaats van dat jij huilt haha..
Mama is zo gek op jou..
zondag 26 februari 2017
Eindelijk.
Lieve kleine Amy,
Eindelijk ben je daar dan..
Geboren op 12 januari 2017 om 15:25 uur. Na een best wel snelle bevalling van ongeveer 6 uurtjes.
In de 38ste week van mijn zwangerschap begon ik jou een stuk minder te voelen dan normaal.
Je schopte minder en minder hard. Want ja, af en toe was je echt aan het kickboxen tegen mijn Bh beugel.
Daardoor zaten mama en oma in de laatste week elke dag in het ziekenhuis aan de CTG om te kijken of het nog wel goed met jou ging.
Oma en ik waren er niet gerust op. Ook met mama ging het niet zo goed.
Midden in de zwangerschap merkte ik dat het psychisch niet zo goed ging. Na heel veel praten met dokters, voorzorg verpleegkundige, verloskundige, gynaecoloog, psycholoog en een psychiater werd er uiteindelijk gezegd dat ik depressief was.
Daarvoor moest ik medicijnen slikken. Beetje bij beetje ging het beter.
Tegelijkertijd kreeg ik bekkeninstabiliteit en moest ik de ziekte wet in. Ik kon nog amper lopen en zelfs zitten en liggen deed pijn. Ik zat eigenlijk aan huis gekluisterd. Alles deed pijn. Gelukkig was oma er om mij zoveel mogelijk te helpen. Oma deed zelfs mijn sokken en schoenen bij mij aan..
Eerlijk gezegd had ik echt geen fijne zwangerschap. Ik zei dan ook dat ik na jou nooit meer kinderen wilde haha..
- Even een onderbreking van het schrijven, je wordt wakker met een lachend en vrolijk gezichtje en wilt heel graag een flesje :)
Na wat aandringen werd er gelukkig een inleiding gepland.
Op 11 januari 2017 moest ik me om 19:30 uur melden om een ballon katheter te laten plaatsen. Oma ging met mij mee. (Dat ballonnetje moest er voor gaan zorgen dat mijn lichaam klaar zou worden gemaakt om te bevallen.)
Toen ik mij dus om 19:30 uur samen met oma meldde, zag de verloskundige dat mijn lichaam totaal nog niet klaar was om te gaan bevallen.
Even goed plaatste zij het ballonnetje. (Wat een verschrikking was dat!) Maar wel met de woorden dat de kans erg klein was dat ik de volgende dag van jou zou gaan bevallen.
Dat was best een teleurstelling.
Op 12 januari 2017 moest ik mij samen met oma om 07:00 uur weer in het ziekenhuis melden om te kijken of het ballonnetje zijn werk had gedaan.
Oma en ik gingen gingen naar het ziekenhuis met de gedachte dat we over 2 uur weer thuis zouden zijn omdat mijn lichaam er nog niet klaar voor zou zijn.
Aangekomen in het ziekenhuis bleek ik toch 2 cm ontsluiting te hebben!! Dat betekende dat mijn vliezen gebroken konden worden en de bevalling dus gestart werd.
Wat een opluchting en wat waren oma en ik verrast! Dat hadden we niet aan zien komen.
Om 7:30 uur werden mijn vliezen gebroken. Wat een gek gevoel was dat. Mijn reactie daarop had eigenlijk gefilmd moeten worden!
Omdat er zoveel vocht in mijn handen zat duurde het even voor het infuus was aangesloten. Bij de 2e poging waren om 08:45 uur de weeen opwekkers gestart.
Rond 9:30 uur begonnen de weeen en om 10:30 uur had ik 3 cm ontsluiting. Toen werden de weeen heel heftig en kwamen ze maar achter elkaar zonder enige pauzes. Daarom had ik om de ruggen prik gevraagd en gelukkig was er gelijk een plaatste vrij. Om 11:00 uur kreeg ik de ruggenprik en om 12:00 uur was hij helemaal ingewerkt. Wat een heerlijk gevoel was dat zeg... Ik had nog wat kunnen eten en ik kon me heel goed ontspannen. Opa Henk was zelfs nog even langsgekomen om koffie met oma en mama te drinken.
Om 13:45 uur had ik 8/9 cm ontsluiting. WAT!? Riepen oma en ik tegelijk. Zo snel?
Vanaf 14:00 uur kreeg ik persdrang. Helaas geloofde de assistente dat niet. Het werd zo heftig dat ik toch een paar keer op de bel had gedrukt en flink had aangedrongen dat de verloskundige wel moest kijken of ik al 10 cm ontsluiting had. Dus (pas) om 15:15 uur keek de verloskundige en ja hoor, Sanne had gelijk! 10 cm ontsluiting dus persen maar!
Dat ging super snel en na 10 minuten was jij daar! Er werd ineens een klein, glibberig mensje op mijn buik gelegd. Zo gek en zo bijzonder.
Je huilde maar heel kort en je niesde al na 10 minuten. Zo schattig! Mama en oma waren gelijk verliefd..
Ik moest nog wel gehecht worden maar dat was zo gebeurd. Helaas had de verloskundige zich niet goed ingelezen en liet ze mij nog zo een 3 kwartier in de beensteunen liggen. Dat is super slecht geweest en daardoor heb ik jou de eerste week nauwelijks kunnen verzorgen omdat ik niks kon.
Omdat mama medicijnen slikte en zoveel pijn had moesten jij en ik nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven.
Inmiddels ben je 6 weken en gaat alles heel goed. Je bent heel tevreden en huilt bijna nooit. Vanaf dat je precies een maand was slaap je al door. Je begint nu ook al heel vrolijk te zijn en veel te lachen! Je vindt het net zoals mama heerlijk om te knuffelen. En waar mensen mij van te voren voor "gewaarschuwd" hadden, beperk je mij helemaal niet in me doen en laten, ik neem jou gewoon overal mee naar toe. Mijn jeugd is totaal niet "verpest". Je hebt mij zoveel meer liefde en vreugde in mijn leven gegeven en door jou is de band van oma en mij nog veel sterker geworden dan dat het al was. Alleen jammer dat er zoveel mensen zijn die ons in de steek hebben gelaten. Zelfs mensen waarvan je het nooit zou verwachten, mensen die ik al jaren kon en ik zoveel mee gedeeld had. Door hun heb ik een muur om me heen gebouwd waar ik elke dag om kan huilen en waar ik elke dag aan denk. Ik hield van hun en nog steeds. Maar het is beter dat er geen contact meer is, ik heb van jullie geleerd. Jullie verdiende mijn liefde niet.
Ik ben veranderd van een naïeve tiener naar een volwassen, verstandige moeder. Deze zwangerschap heeft mij goed gedaan.
Mama zal jou nooit in de steek laten lief meisje. Ik zal je alle liefde geven die ik in me heb en ik zal je altijd beschermen. Jij wordt groot met de liefde van mama, oma en opa Henk. Meer hebben wij niet nodig! <3
Mama houdt van jou!
Zondag 26 februari 2017.
Lieve kleine Amy,
Eindelijk ben je daar dan..
Geboren op 12 januari 2017 om 15:25 uur. Na een best wel snelle bevalling van ongeveer 6 uurtjes.
In de 38ste week van mijn zwangerschap begon ik jou een stuk minder te voelen dan normaal.
Je schopte minder en minder hard. Want ja, af en toe was je echt aan het kickboxen tegen mijn Bh beugel.
Daardoor zaten mama en oma in de laatste week elke dag in het ziekenhuis aan de CTG om te kijken of het nog wel goed met jou ging.
Oma en ik waren er niet gerust op. Ook met mama ging het niet zo goed.
Midden in de zwangerschap merkte ik dat het psychisch niet zo goed ging. Na heel veel praten met dokters, voorzorg verpleegkundige, verloskundige, gynaecoloog, psycholoog en een psychiater werd er uiteindelijk gezegd dat ik depressief was.
Daarvoor moest ik medicijnen slikken. Beetje bij beetje ging het beter.
Tegelijkertijd kreeg ik bekkeninstabiliteit en moest ik de ziekte wet in. Ik kon nog amper lopen en zelfs zitten en liggen deed pijn. Ik zat eigenlijk aan huis gekluisterd. Alles deed pijn. Gelukkig was oma er om mij zoveel mogelijk te helpen. Oma deed zelfs mijn sokken en schoenen bij mij aan..
Eerlijk gezegd had ik echt geen fijne zwangerschap. Ik zei dan ook dat ik na jou nooit meer kinderen wilde haha..
- Even een onderbreking van het schrijven, je wordt wakker met een lachend en vrolijk gezichtje en wilt heel graag een flesje :)
Na wat aandringen werd er gelukkig een inleiding gepland.
Op 11 januari 2017 moest ik me om 19:30 uur melden om een ballon katheter te laten plaatsen. Oma ging met mij mee. (Dat ballonnetje moest er voor gaan zorgen dat mijn lichaam klaar zou worden gemaakt om te bevallen.)
Toen ik mij dus om 19:30 uur samen met oma meldde, zag de verloskundige dat mijn lichaam totaal nog niet klaar was om te gaan bevallen.
Even goed plaatste zij het ballonnetje. (Wat een verschrikking was dat!) Maar wel met de woorden dat de kans erg klein was dat ik de volgende dag van jou zou gaan bevallen.
Dat was best een teleurstelling.
Op 12 januari 2017 moest ik mij samen met oma om 07:00 uur weer in het ziekenhuis melden om te kijken of het ballonnetje zijn werk had gedaan.
Oma en ik gingen gingen naar het ziekenhuis met de gedachte dat we over 2 uur weer thuis zouden zijn omdat mijn lichaam er nog niet klaar voor zou zijn.
Aangekomen in het ziekenhuis bleek ik toch 2 cm ontsluiting te hebben!! Dat betekende dat mijn vliezen gebroken konden worden en de bevalling dus gestart werd.
Wat een opluchting en wat waren oma en ik verrast! Dat hadden we niet aan zien komen.
Om 7:30 uur werden mijn vliezen gebroken. Wat een gek gevoel was dat. Mijn reactie daarop had eigenlijk gefilmd moeten worden!
Omdat er zoveel vocht in mijn handen zat duurde het even voor het infuus was aangesloten. Bij de 2e poging waren om 08:45 uur de weeen opwekkers gestart.
Rond 9:30 uur begonnen de weeen en om 10:30 uur had ik 3 cm ontsluiting. Toen werden de weeen heel heftig en kwamen ze maar achter elkaar zonder enige pauzes. Daarom had ik om de ruggen prik gevraagd en gelukkig was er gelijk een plaatste vrij. Om 11:00 uur kreeg ik de ruggenprik en om 12:00 uur was hij helemaal ingewerkt. Wat een heerlijk gevoel was dat zeg... Ik had nog wat kunnen eten en ik kon me heel goed ontspannen. Opa Henk was zelfs nog even langsgekomen om koffie met oma en mama te drinken.
Om 13:45 uur had ik 8/9 cm ontsluiting. WAT!? Riepen oma en ik tegelijk. Zo snel?
Vanaf 14:00 uur kreeg ik persdrang. Helaas geloofde de assistente dat niet. Het werd zo heftig dat ik toch een paar keer op de bel had gedrukt en flink had aangedrongen dat de verloskundige wel moest kijken of ik al 10 cm ontsluiting had. Dus (pas) om 15:15 uur keek de verloskundige en ja hoor, Sanne had gelijk! 10 cm ontsluiting dus persen maar!
Dat ging super snel en na 10 minuten was jij daar! Er werd ineens een klein, glibberig mensje op mijn buik gelegd. Zo gek en zo bijzonder.
Je huilde maar heel kort en je niesde al na 10 minuten. Zo schattig! Mama en oma waren gelijk verliefd..
Ik moest nog wel gehecht worden maar dat was zo gebeurd. Helaas had de verloskundige zich niet goed ingelezen en liet ze mij nog zo een 3 kwartier in de beensteunen liggen. Dat is super slecht geweest en daardoor heb ik jou de eerste week nauwelijks kunnen verzorgen omdat ik niks kon.
Omdat mama medicijnen slikte en zoveel pijn had moesten jij en ik nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven.
Inmiddels ben je 6 weken en gaat alles heel goed. Je bent heel tevreden en huilt bijna nooit. Vanaf dat je precies een maand was slaap je al door. Je begint nu ook al heel vrolijk te zijn en veel te lachen! Je vindt het net zoals mama heerlijk om te knuffelen. En waar mensen mij van te voren voor "gewaarschuwd" hadden, beperk je mij helemaal niet in me doen en laten, ik neem jou gewoon overal mee naar toe. Mijn jeugd is totaal niet "verpest". Je hebt mij zoveel meer liefde en vreugde in mijn leven gegeven en door jou is de band van oma en mij nog veel sterker geworden dan dat het al was. Alleen jammer dat er zoveel mensen zijn die ons in de steek hebben gelaten. Zelfs mensen waarvan je het nooit zou verwachten, mensen die ik al jaren kon en ik zoveel mee gedeeld had. Door hun heb ik een muur om me heen gebouwd waar ik elke dag om kan huilen en waar ik elke dag aan denk. Ik hield van hun en nog steeds. Maar het is beter dat er geen contact meer is, ik heb van jullie geleerd. Jullie verdiende mijn liefde niet.
Ik ben veranderd van een naïeve tiener naar een volwassen, verstandige moeder. Deze zwangerschap heeft mij goed gedaan.
Mama zal jou nooit in de steek laten lief meisje. Ik zal je alle liefde geven die ik in me heb en ik zal je altijd beschermen. Jij wordt groot met de liefde van mama, oma en opa Henk. Meer hebben wij niet nodig! <3
Mama houdt van jou!
Zondag 26 februari 2017.
Abonneren op:
Posts (Atom)